P. Marcin Dubieniecki, mąż p. Marty Kaczyńskiej, córki nieżyjącej pary prezydenckiej, a przede wszystkim PiS-owiec z odzysku głośno mówi o rosyjskim zamachu jakim miałaby być w rzeczywistości katastrofa Tu-154 pod Smoleńskiem. Twierdzi, że Rosjanie mogli mieć kilka powodów, by zdecydować się na przeprowadzenie zamachu na prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Są to: ewentualny kolejny wybór na głowę państwa Lecha Kaczyńskiego, odwet za Gruzję i sposób prowadzenie polityki europejskiej przez prezydenta.

Jest rzeczą zupełnie nieprawdopodobną, aby w kraju cywilizowanym, w głównym nurcie dyskusji publicznej (a nie na marginesie szaleństwa) funkcjonowały podobne poglądy. Świadczy to o zupełnej degrengoladzie myślenia politycznego w Polsce po 10 kwietnia 2010 r. To fakt, że p. Dubieniecki nie jest sam. Idzie tylko śladem wytyczonym przez J. Kaczyńskiego, A. Macierewicza, A. Fotygę i wielu, wielu innych irracjonalnych polityków, którzy w najmniejszym stopniu nie przyczyniają się do wyświetlenia pełnej prawdy o tej katastrofie, natomiast w stopniu poważnym przyczyniają się do kompromitowania Polski na arenie międzynarodowej. Wbrew bowiem sztubackiej pysze okazywanej przez polski obóz niby-niepodległościowy (przedwojenni piłsudczycy przy ich współczesnym groteskowym odbiciu, to tytani myśli politycznej), to bardzo ważne co o nas mówią i myślą gdzie indziej. Dzisiaj widzą opozycyjną partię z dużym (26%) poparciem, której najważniejsi przedstawiciele pogrążają się w politycznym szaleństwie i zupełnie już obłąkanej nienawiści do Rosji. Widzą ludzi, którzy nie mają nic do powiedzenia w polityce poza głoszeniem absurdalnych koncepcji, wylewaniem żalów i dobijaniem się o pomoc w stylu dworcowych żebraków. Taki kraj, w którym podobni ludzie mają poważne widoki na przejęcie władzy nie może być i faktycznie nie jest traktowany poważnie. Przyjrzyjmy się jednak powodom, dla których Rosja miałaby dokonać zamachu na prezydencie Kaczyńskim (i 95 innych osobach, wraz z osobami z SLD i PO, pewnie dla uwiarygodnienia).

- obawa przed reelekcją - Lech Kaczyński nie miał najmniejszych szans na reelekcję. Dowodem przesądzającym jest wynik osiągnięty przez jego brata. Pomimo wymarzonych - z punktu widzenia wyborczego - okoliczności i mobilizacji elektoratu przegrał on z kandydatem PO. Nie obrażajmy inteligencji Rosjan. Z całą pewnością o braku szans L. Kaczyńskiego doskonale wiedzieli.

- odwet za Gruzję - pomijam już, że to Rosja, a nie Gruzja osiągnęła swój cel w trakcie wojny wywołanej przez Gruzję, ale niech komentarzem będzie pytanie - skoro L. Kaczyński został z premedytacją zamordowany, to dlaczego Saakaszwili jeszcze żyje?

- sposób prowadzenia polityki europejskiej przez L. Kaczyńskiego. Nie bardzo wiadomo, co p. Dubieniecki miał na myśli. Polityka europejska L. Kaczyńskiego swoim kunktatorstwem doprowadziła do zmarnowania wyników referendum irlandzkiego oraz pozostawiła osamotnionym walczącego do końca z Traktatem Lizbońskim prezydenta Czech Wacława Klausa. No, jeżeli Rosja była przeciw tej polityce, to znaczy że była po stronie eurosceptyków, także tych z PiS!

W istocie, zmarły Prezydent RP nie przedstawiał żadnego zagrożenia dla interesów Rosji. Był, czy to się fantastom z PiS i Torunia podoba, czy nie, politykiem przegranym, który poza jedną tylko tzw. polityką historyczną, w której odniósł "sukces" (propaganda klęskowego powstania warszawskiego), nie osiągnął niczego ze swoich zamierzeń. Przyłożył ręki do utraty części suwerenności przez Polskę podpisując Traktat Lizboński, wreszcie, poniósł klęskę na całej linii realizując sztandarowy plan polityki wschodniej. Była to polityka obliczona na poparcie zewnętrzne, głównie USA. Stany Zjednoczone, nawet za czasów schodzącej ze sceny administracji neokonserwatywnej Busha, były jednak zadziwiająco powściągliwe wobec pomysłów Kaczyńskiego. Żadne z jawnie antyrosyjskich haseł polityki polskiego obozu prezydenckiego nie otrzymało oficjalnego wsparcia ze strony Białego Domu. Pomysł budowy gazociągu omijającego Rosję został rozłożony na łopatki już w marcu 2007 r., kiedy Nursułtan Nazarbajew, prezydent Kazachstanu, zaskoczył Kaczyńskiego stwierdzeniami o konieczności uczestnictwa Rosji w projekcie. Był to koniec, jednak prezydent brnął w sprawy wschodnie przymilając się do Litwinów i ostentacyjnie wspierając banderowca Juszczenkę. W ostatnich tygodniach życia, jego rzekomi polityczni przyjaciele zgotowali mu swoiste podziękowanie. Litwa odrzuciła projekt ustawy o pisowni nazwisk po polsku w czasie wizyty prezydenta w Wilnie, zaś Juszczenko nadał tytuł bohatera Ukrainy zbrodniarzowi Banderze, hersztowi OUN.

Prezydent Kaczyński jechał do Katynia jako polityk przegrany, bez szans na reelekcję, pogrążony w rozpamiętywaniu przeszłości i zapatrzony, pomimo faktów, w prometejską wizję polityki polskiej. Sam pomysł, że na kogoś takiego, i to w okolicach Katynia, Rosjanie mieliby dokonać zamachu, jest niedorzecznością. Żyjemy jednak w czasach, w których niedorzeczność skutkuje politycznym poparciem i iście mołojecką sławą.