O wiele bardziej smuci kondycja europejskich narodów. Ponad 67 % głosujących "tak" Irlandczyków, to nie tylko wielki, polityczny sukces zwolenników superpaństwa europejskiego, to także, niestety, dowód na rozszerzające się społeczne przyzwolenie na opisane wyżej praktyki czyniące z referendów kpinę. Wydawać by się mogło, że tak jawne nie respektowanie woli narodu po ubiegłorocznym referendum stanie się poważnym argumentem przeciw agitatorom traktatowym i przyniesie jeszcze wyraźniejsze zwycięstwo przeciwnikom. Stało się jednak inaczej. Wniosek jest bardzo przykry. Wygląda na to, że z Europejczykami można zrobić wszystko, dowolnie nimi manipulować i oszukiwać, a i tak żadna reakcja nie nastąpi, poza jednorazowymi "wyskokami", które, jak pokazuje praktyka, łatwo spacyfikować. Rządząca UE antynarodowa klika w istocie, krok po kroku, wprowadza totalizm. Stan taki osiągnięto wprowadzając w życie pomysł tyle genialny, co prosty zarazem. Otóż, wyciągając wnioski z przeszłości, władcy Europy zapewnili sobie spokój ze strony społeczeństw kształtując i propagując przez lata hedonistyczny styl życia, w którym, poza marginesem nie stanowiącym niebezpieczeństwa dla systemu, ogromna większość czuje się dobrze, i w którym każda myśl o oporze, o przeciwstawieniu się, spala się szybko w słomianym ogniu. Następuje kalkulacja, że jednak możemy stracić tę małą stabilizację wyznaczaną takimi filarami, jak radykalnie złagodzone wymagania moralne i powszechny dostęp do najprostszych rozrywek. W ten sposób władcy triumfują, kontrolując jedynie z zewnątrz, tak naprawdę samostabilizujący się układ, a narody grzęzną w marazmie i otępieniu. Na chwilę obecną nie widać światełka w tunelu. Społeczeństwa europejskie są wewnętrznie niespójne, skłócone, zantagonizowane. Ponadnarodowe protesty np. kierowców ciężarówek, czy rolników, jako protesty jedynie wybranych grup, niczemu i nikomu nie służą, a dają możliwość dalszej manipulacji nastrojami społeczeństw (łatwość przeciwstawiania sobie grup zawodowych i społecznych). Europa jest chora. Rządząca grupa zdaje się mieć wszelkie atuty, by patologiczną sytuację utrzymać. Narody Europy mają oczywiście potencjalną możliwość zmiany sytuacji, naturalnie nie poprzez fasadowe wybory, ale poprzez potężny oddolny ruch, ale to wymaga wyrzeczeń i żelaznej konsekwencji. Nie wydaje się, aby Europejczycy byli dzisiaj do tego mentalnie przygotowani. Nie mają też przywódców, którzy mogliby ich poprowadzić. Siły polityczne, ze względów partykularnych odwołujące się do retoryki antytraktatowej pokazały swoją beznadziejną słabość. W ubiegłym roku, negatywny dla traktatu wynik referendum irlandzkiego przyniósł wielką satysfakcję wszystkim myślącym o Europie jako unii wolnych narodów i państw. Na satysfakcji się niestety skończyło. Dziennikarze i politycy (zarówno ci szczerzy, jak i ci, którzy zwietrzyli szansę na polityczną korzyść) ogłosili sukces, niektórzy żurnaliści zdradzali nawet objawy ekstatyczne. I co? Pokrzyczeli, że teraz "musimy", "zrobimy" itd., po czym... zgaśli. Tymczasem, już po sukcesie francuskim (odrzucenie w referendum uprzedniego w stosunku do Traktatu Lizbońskiego projektu konstytucji UE) siły rzeczywiście myślące o Europie wolnych narodów, w każdym kraju UE powinny podjąć szeroko zakrojone działania na rzecz storpedowania pomysłu konstytucji, pod jakąkolwiek nazwą nie byłby on promowany, oraz na rzecz stworzenia wspólnego frontu politycznego, który stałby się alternatywą dla układu ponadnarodowego. Wtedy, kilka miesięcy po francuskim "nie", władzę w Polsce przejął PiS, oficjalnie bardzo troszczący się o Polskę i o narodowy kształt UE. Poza retoryką, nie zrobił nic przeciwko konstytucji, przeciwnie, prowadził politykę zmierzającą do utrzymania tego pomysłu przy życiu, ręka w rękę z całym internacjonalistycznym blokiem, co zaowocowało traktatem reformującym, w końcu nazwanym lizbońskim. Późniejsza polityka Prezydenta RP, pełna sprzeczności, nie przyczyniła się też w najmniejszym stopniu do wsparcia, ani Irlandczyków, ani samotnie walczącego z wrogim mu układem europejskim prezydenta Czech Wacława Klausa. Za komentarz do postawy Prezydenta RP niech posłuży zdanie zaczerpnięte z oficjalnej strony internetowej głowy państwa polskiego: "Sukcesem europejskiej polityki Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego jest wywalczenie takiego kształtu traktatu lizbońskiego, w którym niekorzystne dla Polski i Europy procedury zostały osłabione lub później wejdą w życie". Z kolei pomysł Libertas nie wypalił. Europa potrzebuje własnej koalicji narodowej (stać ją na to, ma potencjał i tradycje), a nie organizacji kosmopolitycznej, o niewyjaśnionych powiązaniach ze służbami USA, w Polsce dodatkowo stworzonej przez polityków, którzy zniszczyli LPR.
Pomimo wszystko, tragedii jeszcze nie ma. UE nawet z Traktatem Lizbońskim, to kolos na glinianych nogach. Ostatnie wydarzenia polityczne na arenie światowej dowodzą, że państwo narodowe jest wciąż najlepszym rozwiązaniem. Ważne, aby Polska znalazła się wśród silniejszych, a nie wśród słabszych. Ostatnie doświadczenia dowodzą, że polski MSZ zaczyna to rozumieć. Na ile starczy mu konsekwencji, czas pokaże.

Adam Śmiech