Często ludzie, i to dobrzy polscy patrioci, nie rozumieją istoty naszego – endeckiego konfliktu z piłsudczykami. Nastawieni koncyliacyjnie, mówią - przecież i oni i wy kochacie Polskę, przecież spory sprzed 100 lat nie mogą ciągle dzielić, przecież wspólnie przeżywaliśmy prześladowania komunizmu itp. itd. Tłumaczenie na przykładach zakłamanego mitu Piłsudskiego, Bitwy Warszawskiej, kwestii odzyskania niepodległości, czy wreszcie zamachu stanu Piłsudskiego na rząd niepodległej RP i to rząd ludowo-narodowy, prześladowań, Brześcia, Berezy, klęski wrześniowej, to wszystko niektórych nie przekonuje. A zwłaszcza tych, którzy żyją w oparach ideologii powstańczej i wielbią powstanie warszawskie oraz wyklętych. Tymczasem nie chodzi tak naprawdę o te wszystkie partykularne przykłady, ale o stosunek do spraw zasadniczych, o stosunek do walki o Polskę, o ocenę, co w tej walce było mądre, a co nie tylko głupie, ale beznadziejnie nonsensowne i przyniosło, miast zwycięstwa, miast poprawienia losu Polaków, przeciwnie, klęskę jeszcze większą w imię zbrodniczej (choćby była podparta najgorętszym uczuciem patriotycznym) ideologii „wszystko albo nic”, której realizacja odpowiada za nasze największe klęski w historii, z klęskowymi powstaniami na czele.

Dlatego cenne jest, kiedy ktoś z obozu romantycznego/niepodległościowego/piłsudczykowskiego nas wyręcza w tłumaczeniu tego negatywnego fenomenu polskiego destrukcyjnego patriotyzmu, czyniąc to, nadto bez intencji. Tym kimś był ostatnio sam Prezydent RP, który raczył wypowiedzieć się podczas uroczystości Dnia Podchorążego w 190 rocznicę powstania listopadowego, 29 listopada b.r.

Jest to w istocie wykład czystej ideologii „wszystko albo nic”, powstańczej, romantycznej, wsparty tu i ówdzie mniejszymi kłamstwami o Piłsudskim.

Odpowiedzi na pytania dla Euroazjatyckiego Klubu Analitycznego:

1.Stosunki z Rosją i EAUG? W grudniu w rozmowach Ławrow-Borrel omówiono możliwość dialogu UE-EAUG. Czy całkowicie popadł w zapomnienie, czy jest możliwość powrotu do tematu w takiej czy innej formie?

Na chwilę obecną nie widzę możliwości dialogu pomiędzy UE a EAUG (EAES Евразийский экономический союз – EAEU Eurasian Economic Union – Euroazjatycka Unia Gospodarcza). Wynika to z permanentnie napiętych stosunków pomiędzy Unią Europejską a najważniejszym podmiotem Unii Eurazjatyckiej, czyli Rosją. Polityka sankcji UE, trwająca nieprzerwanie od 2014 r. i drugiego Majdanu w Kijowie, pomimo zauważalnych odmiennych głosów wewnątrz UE i wewnątrz poszczególnych krajów, w praktyce wyklucza współpracę pomiędzy Uniami.

2.Plany polityki europejskiej wobec Białorusi. Prawdopodobieństwo nowych sankcji, poziom i formy poparcia dla opozycji.

W gruncie rzeczy trudno mówić o polityce europejskiej w sensie wspólnej polityki UE, a to dlatego, że Unia Europejska boi się przyjąć rolę samodzielnego podmiotu i prowadzi jałową i nieskuteczną politykę negatywną wobec wschodu, czyli głównie Rosji i Białorusi. Jeśli chodzi o najbliższe posunięcia wobec samej Białorusi, trzeba pamiętać o kilku sprawach.

Na trzy dni przed formalnym wyborem prezydenta Stanów Zjednoczonych prze Kolegium Elektorów (14.12.20 r.), upadła ostatnia nadzieja Donalda Trumpa na odwrócenie wyników wyborów prezydenckich w drodze prawnej. Sąd Najwyższy USA odrzucił wniosek prokuratora generalnego Teksasu Kena Paxtona, poparty przez 18 prokuratorów generalnych z innych stanów oraz 126 kongresmenów o nieuwzględnianie podczas głosowania Kolegium Elektorów głosów Georgii, Michigan, Pensylwanii oraz Wisconsin, gdzie wygrał Biden. Biorąc pod uwagę, że jak pisałem w poprzednim tekście, wolta elektorów nigdy dotąd nie doprowadziła do zmiany wyniku wyborów i to głównie dlatego, że miała charakter marginalny. Trudno spodziewać się, aby demokratyczni elektorzy nie zagłosowali na Bidena i przerzucili nagle swoje głosy na Trumpa, bądź na innych, mniejszościowych kandydatów. Zatem, jeżeli nie dojdzie do zamachu stanu (ani nie ma takiej tradycji w USA, ani Trump nie posiada „armat”), to decyzja Kolegium Elektorów będzie na korzyść Bidena. Następnie, 6 stycznia przyjmie ją Kongres (choć – patrz niżej), a 20 stycznia 2021 r. Joe Biden zostanie zaprzysiężony.

Cala sytuacja związana z ostatnimi wyborami prezydenckimi w USA musi powodować refleksję – jak to się stało, że w państwie będącym pierwowzorem i kolebką nowoczesnej demokracji, nie ma procedur, ani instytucji chroniących państwo, wyborców, ale przede wszystkim system rządów, przed patologiami, które miały bez wątpienia miejsce w procesie samego głosowania. Nie ulega wątpliwości, że większość ze wskazywanych przez sztab Trumpa wypadków, stanowiłoby podstawę do zakwestionowania wyborów nie tylko w Polsce, czy krajach Europy Zachodniej, ale i w wielu innych, znacznie mniej „demokratycznie doświadczonych” krajach świata. Problem w USA polega na tym, że oskarżenia o fałszerstwa wyborcze kierowane do Bidena i Demokratów przez Trumpa i jego sztab, w większości wypadków, jak się wydaje, dobrze uzasadnione i uwiarygodnione, nie zostały w żaden sposób zweryfikowane i jako takie, nie mogły stanowić powodu dla podważenia wyniku wyborów. I o ile nie zdecydowały o niczym w sensie formalno-prawnym, pozostaną w ludziach, przede wszystkim pośród wyborców Trumpa, jako tzw. common sense (wiedza powszechnie uświadomiona), a to będzie rzutować i na postrzeganie Bidena jako prezydenta wewnątrz Stanów, jak i na utrwalanie podziałów w społeczeństwie amerykańskim.

Emocje związane z procesem wyborczym w Stanach Zjednoczonych przeszły w fazę delikatnego uspokojenia, aczkolwiek na ogólnie wysokim poziomie emocji w stanach średnich. Porażki Trumpa w sądach stanowych, a także potwierdzenie jego przegranej pomimo przeliczenia głosów (Georgia), spowodowały, że nie wydaje się być on już tak przekonanym o możliwości odwrócenia wyniku wyborów w sposób – nazwijmy to – cywilizowany. Praktycznie nierealne, choć teoretycznie możliwe, jest zagłosowanie elektorów wbrew wynikom powszechnego głosowania, w którym Biden uzyskał dość dużą przewagę uzyskując 306 głosów elektorskich, podczas gdy do wygranej wymagane jest 270. Większość elektorów składa przysięgę, zobowiązując się do głosowania na określonego kandydata, w 32 stanach sprzeniewierzenie się przysiędze jest karane, a ponadto w historii większość tego typu przypadków sprowadzała się do głosowania na kandydatów mniejszościowych. Można też powątpiewać, czy sukcesem Trumpa zakończy się ewentualne wystąpienie do Sądu Najwyższego. Do tej pory Sąd Najwyższy decydował tylko raz, w 2000 r., kiedy Al Gore przegrał na Florydzie różnicą ledwie 537 głosów przy 6 milionach głosujących. Zarządzono wówczas ponowne liczenie głosów, sprawa trafiła do SN, który zdecydował o przerwaniu liczenia i tym samym zdecydował na korzyść Georga W. Busha.

Joe Biden, a właściwie Joseph Robinette Biden Jr. ur. w 1942 r. w rodzinie katolickiej, wiceprezydent USA za kadencji Baracka Obamy (2009-2017) i obecny kandydat Demokratów do fotelu prezydenta USA z widokami na zwycięstwo, jest postacią wysoce kontrowersyjną.

Katolik, z rodzinną historią, której trudno coś zarzucić, naznaczoną osobistą tragedią, kiedy w 1972 r., będąc najmłodszym senatorem USA, stracił pierwszą żonę i córeczkę w wypadku samochodowym, a wiele lat później śmiercią syna na raka mózgu w 2015.

Obecnie ekipę najbliższych współpracowników Joe Bidena, a w przypadku zwycięstwa, zapewne zostaną oni mianowani na najważniejsze stanowiska w państwie, stanowią:

- Tony Blinken, ur. 1962, z rodziny żydowskiej, były zastępca Sekretarza Stanu i Doradcy ds. Bezpieczeństwa Narodowego, główny doradca w kwestiach polityki zagranicznej Bidena. Zbliżony do Roberta Kagana, czołowego neokonserwatysty.

- R. Nicholas Burns, ur. 1956, w przeszłości Podsekretarz Stanu i lobbysta Cohen Group, na rzecz przemysłu zbrojeniowego, zwolennik polityki agresji bezpośredniej USA, członek Atlantic Council i Council on Foreign Relations.

- Carlyn Reichel, pisała przemówienia Hillary Clinton, obecnie pisze Bidenowi.

- Colin Kahl, były Zastępca Doradcy prezydenta Obamy i Doradca ds. Bezpieczeństwa Narodowego wiceprezydenta Bidena, obecnie występuje jako ekspert od Iranu.

- Jake Sullivan, ur. 1976, był Doradcą ds. Bezpieczeństwa Narodowego wiceprezydenta Bidena.

- Aaron Keyak, pracował w Komitecie ds. Sądownictwa Izby Reprezentantów, jest jednym z dyrektorów National Jewish Democratic Council.

- Daniel Shapiro,ur. 1969, były ambasador USA w Izraelu.

Jeden z kolegów stwierdził kiedyś, odpowiadając na pytanie, który ruch narodowy jest prawdziwy, że ma on tyle odcieni, że trudno jest jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. W ujęciu praktycznym, jest to prawda. Ale swoiste pomieszanie z poplątaniem jakie istnieje w obozie narodowym sensu largo, jego wielowymiarowość i wręcz oczywiste ostre sprzeczności występujące pomiędzy rożnymi grupami, nie zwalniają nas od poszukiwania i tworzenia programu najbliższego dziedzictwu Dmowskiego. Dlatego też jestem całkowicie pewien tego, że kryteriami wg których ruch powinien być budowany, a różne środowiska odwołujące się nazwą bądź werbalnie do ruchu narodowego, oceniane, powinny być:

- realizm w polityce, wg wzoru, jak napisał kiedyś Marian Seyda, „idealizm myśli, realizm czynu”, zarówno wg samego Dmowskiego „Myśli nowoczesnego Polaka”, listu tegoż do Aleksandra Skarbka z 1919 r., który to list jest jednym z najwybitniejszych wykładów polityki polskiej, przede wszystkim zagranicznej, ale ze wszystkimi jej implikacjami wewnętrznymi, „Polityki polskiej i odbudowania państwa” i „Świata powojennego i Polski”, jak i wspomnianych przeze mnie w pierwszej części niniejszego tekstu endeków-realistów z okresu II w.św. i tuż po niej, czyli Stanisława Grabskiego, Bohdana Winiarskiego, Mariana Seydy, Zygmunta Wojciechowskiego i Bolesława Piaseckiego, do których dodać można także np. Komitet Legalizacyjny SN, prof. Stefana Dąbrowskiego, czy prof. Karola Stojanowskiego, na emigracji zaś m.in. środowisko „Horyzontów” i Jędrzeja Giertycha. Bardzo wiele istotnych wskazówek odnośnie realizmu politycznego i jego realizacji w praktyce zawarł w swoich publikacjach emigrant, prof. Adam Bromke.

Z wielkim zainteresowaniem przeczytałem dyskusję Małżeństwa Wielomskich nt. nowoczesnej polskiej myśli narodowej. Przyznaję, że od dłuższego czasu przymierzałem się do napisania tekstu poświęconego problemom zarysowanym przez Wielomskich, ale dopiero ich ostatnia rozmowa stała się dla mnie katalizatorem. Tekst poniższy jest głosem w dyskusji, a nie traktatem o historii polskiego Obozu Narodowego, stąd skróty myślowe i założenie, że fragmenty historii ruchu, do których się odnoszę, są znane ludziom uważającym się za narodowców.

Od pewnego czasu obserwuję ewolucję P. Wielomskich w kierunku narodowym i przyjmuję ją z radością. Tym bardziej, że zawsze miałem problem z konserwatyzmem, zwłaszcza z tym potocznie rozumianym, jako utrwalenie np. porządku społecznego czy politycznego z przeszłości, tylko dlatego, że jest on z przeszłości, często mającym wyraz bezkrytycznego kultu przeszłości. Naturalnie nigdy nie pomyślałbym, żeby prof. Wielomski traktował swój konserwatyzm w tak prymitywny sposób, jednak pozostaje faktem, że wielu konserwatystów, nawet pozostających pod wpływem idei wyznawanych przez stronę konserwatyzm.pl, w taki sposób wydaje się rozumieć ideę konserwatywną.

W kolejną rocznicę gdańskich strajków z 1980 r., które doprowadziły do powstania i zarejestrowania NSZZ „Solidarność”, Spectator usłyszał w najbardziej obiektywnych w historii „Wiadomościach” rządowej Jedynki, że „31 sierpnia 1980 r. władza komunistyczna wreszcie ugięła się i podpisała 21 postulatów”. Zapewne był to skrót myślowy, jednak zabrzmiało to z jednej strony zabawnie, z drugiej, typowo dla obowiązującej od lat propagandy, która nie opowiada historii tamtych wydarzeń, ale tworzy bajeczki na poziomie przedszkola, w których wszystko jest proste jak drut.

Swoją drogą, mając w pamięci, że pierwsze postulaty strajkujących w stoczni (zanim zjawili się tam zawodowi już wówczas opozycjoniści z KOR), dotyczyły braku pasty BHP w stoczniowych WC, warto przypomnieć sobie niektóre postulaty owych legendarnych 21:

- Podnieść wynagrodzenie zasadnicze każdego pracownika o 2000 zł na miesiąc jako rekompensatę dotychczasowego wzrostu cen.
- Zagwarantować automatyczny wzrost płac równolegle do wzrostu cen i spadku wartości pieniądza.
- Wprowadzić na mięso i przetwory kartki (…)
- Wprowadzić zasady doboru kadry kierowniczej na zasadach kwalifikacji, a nie przynależności partyjnej, (…)
- Obniżyć wiek emerytalny dla kobiet do 50 lat, a dla mężczyzn do lat 55.
- Wprowadzić urlop macierzyński płatny przez okres trzech lat na wychowanie dziecka.
- Wprowadzić wszystkie soboty wolne od pracy.(…)

Zanim przejdę do meritum, muszę zacząć od dygresji. Oto, kiedy uwaga Polaków skupiona jest na demonstracjach feministek, rząd znów uderza w zwykłych ludzi, tym razem tych, którzy żyją z 1 listopada. Ilu nie zdążyło sprzedać zamówionych i nie zamówionych wiązanek, kwiatów, zniczy itd., ilu jeszcze 31.10 miało myć groby i zarabiać w ten sposób pieniądze? To wszystko szara strefa, wiem, ale ludzie ci przygotowują się do tego miesiącami i liczą na duże wpływy gotówki w tych dniach. Teraz duża część z nich nie zarobi nic lub o wiele mniej niż zwykle. Ilu zamawiających zdecyduje się odebrać rzeczy, które będą mogli położyć na grobach dopiero we wtorek 3.11? Co z tymi, którzy muszą przejechać wiele kilometrów, aby odwiedzić groby? Jednym gestem zrujnowano ich plany wyjazdowe. A ile gniewu popłynie pomiędzy ludźmi, kiedy zamawiający nie będą chcieli odebrać zamówionych rzeczy albo będą chcieli zapłacić mniej? I wszystko to, bo rząd zamknął sobie (i nam) cmentarze w dniach 31.10-2.11. Mógł to zrobić wcześniej - tydzień, dwa temu. Wtedy i zamawiający, i produkujący oraz sprzedający zorganizowali by się szybko w inny sposób i straty byłyby nieznaczne. Ale rząd "geniuszy" przywalił zakaz w ostatniej chwili. A co tam, przecież durnie i tak ich wybiorą z obawy np. przed feministkami. Hulaj dusza...Okropna jest ta pogarda rządzących wobec obywateli. I człowiek może się temu tylko bezsilnie przyglądać...

Przechodząc jednak do rzeczy. Z pełną świadomością tego, że nie spodoba się to żadnej ze stron konfliktu, opowiadam się za utrzymaniem tzw. kompromisu aborcyjnego w Polsce w dotychczasowym kształcie. Ktoś zapyta, z jakich pozycji to czynię? Odpowiem subiektywnie, z katolickich i realistycznych jednocześnie.

Niestety, ze względu na ilość zajęć życiowych ciężko mi jest uzupełniać Jednodniówkę. Jestem obecny na portalu Myśli Polskiej, na konserwatyzm.pl i na V Kontakte (rosyjski odpowiednik Facebooka), ale jednak postanowiłem zamieścić na naszej stronie kilka ostatnich tekstów, aby były one w jednym miejscu. Zapraszam do lektury i korzystania.
Adam Śmiech