Suwerenność to bardzo piękne hasło, postulat i stan, rzecz w tym, że jako stan - jeżeli rozumiemy przez suwerenność całkowitą swobodę decydowania o sobie, ograniczoną jedynie słusznymi prawami innych - występuje niezwykle rzadko, zwłaszcza we współczesnym świecie, gdzie dotyczy w zasadzie jedynie światowych potęg (które dodatkowo - w szczególności USA w ostatnich już prawie trzech dekadach - nagminnie nadużywają swojej suwerenności kosztem słusznych praw innych) oraz państw - nazwijmy to - peryferyjnych, których suwerenne działania nie naruszają interesów potęg. Pozostałe państwa, ze szczególnym naciskiem na państwa należące do wielkich bloków militarnych i politycznych, jak NATO czy Unia Europejska, dawno już nie są suwerenne w sensie politycznej, militarnej i ekonomicznej samodzielności. Polska niewątpliwie do 1 września 1939 r. była politycznie i militarnie suwerenna, aby suwerenność w wyniku wybuchu i przebiegu wojny stracić. Rząd emigracyjny był głęboko niesuwerenny, zachowując jedynie "suwerenność" werbalnego sprzeciwu, władza powstała w 1944 r. z łaski Stalina była również wysoce niesuwerenna. Polska z lat 1944-89 przechodziła proces pozyskiwania suwerenności od stanu niemal zerowego po całkiem pokaźny uzyskany po 1956 r., i już z mniejszą dynamiką, ale jednak stale poszerzany aż do 1989 r. Nasze państwo z całą pewnością było suwerenne po 1989 r., samoograniczając własną suwerenność dopiero decyzją o wstąpieniu do NATO, zwłaszcza zaś decyzją o wstąpieniu do Unii Europejskiej. Do dziś jednak, szczególnie środowiska uważające się za prawicowe, szermują hasłem suwerenności na prawo i lewo, tak jakby dobrowolne wstąpienie Polski do NATO i UE nie miało miejsca. Można odnieść wrażenie, że ich zdaniem, po pierwsze, Polska suwerenna jest zawsze wtedy, gdy jest suwerenna w stosunku do Rosji (warunek wystarczający), po drugie, z jakichś powodów większa część z nich uważa, że jeżeli podjęliśmy suwerenne decyzje o ograniczeniu suwerenności poprzez wstąpienie do wymienionych organizacji, to nie straciliśmy suwerenności, gdyż takowa utrata występuje tylko w przypadkach decyzji podjętych pod przymusem, wreszcie po trzecie, mniejsza część uważa, że co prawda formalnie utraciliśmy część suwerenności będąc członkiem owych ciał, jednak możemy przejść nad tym do porządku i zachowywać się dalej, jakbyśmy byli suwerenni.

Tymczasem prawda jest taka, że jako państwo członkowskie Unii Europejskiej jesteśmy w o wiele większym stopniu pozbawieni suwerenności w polityce społecznej, gospodarczej i ekonomicznej, niż byliśmy kiedykolwiek za czasów tzw. Polski Ludowej. Paradoksem historii ale i meandrów myślenia współczesnych szermierzy suwerenności jest, że ciągle nadużywający tych pojęć Prezydent RP zapragnął wpisać ograniczające suwerenność Polski członkostwo w NATO i UE do konstytucji!

Wystąpienie premiera Węgier Wiktora Orbana podczas majowego Zgromadzenia Parlamentarnego NATO w Warszawie z memorandum do rządów państw Paktu w sprawie Ukrainy, jest bez wątpienia jednym z najważniejszych posunięć tego polityka, które pokazuje czym są Węgry Orbana, jakim jest on politykiem, a pośrednio także rzutuje na postrzeganie polityki polskiej, nie tylko na podnoszonym przez premiera naszych bratanków, kierunku ukraińskim.


Powiedzmy sobie od razu, że refleksji krótkoterminowej po polskiej klasie politycznej spodziewać się nie należy. Zgodnie odrzuciła ona tezy Orbana, jednocześnie oskarżając go o „retorykę kremlowską”. Widoki na jakąkolwiek refleksję w dłuższej perspektywie czasu także oceniam jako wyjątkowo marne. Czy jednak można było oczekiwać refleksji od obsesjonatów żyjących kilkoma zgranymi aksjomatami z przeszłości, których stosunek do Rosji warunkuje głębokie uczucie nienawiści do niej, mistycyzm i poczucie misji, u źródeł którego leży z kolei świadomość dziejowej porażki na Wschodzie i chęć odegrania się za wszelką cenę?

Polityka polska na kierunku wschodnim stała się po drugim Majdanie i w oparach Smoleńska bardziej prosta od konstrukcji cepa i bardziej przewidywalna od reakcji psa na kota. Występy polskich, kh…, kh…, polityków na arenie międzynarodowej są najzwyklejszą stratą czasu dla odbiorców. Równie dobrze mogliby oni sobie w notesach pozaznaczać, że teraz miał przemawiać przedstawiciel Polski, ale „wiadomo, więc poprosiliśmy o przekazanie tez na piśmie, żeby nie tracić cennego czasu przerwy obiadowej”. Nic więc dziwnego, że również ukraińskie memorandum Orbana spotkało się z nie tyle prostą, co raczej prostacką reakcją o wpisywaniu się Węgier w propagandę Kremla. Ale po kolei.

Bojkot MŚ w Rosji chyba nam na razie nie grozi. Minister Boris Johnson łaskawie oznajmił, że "reprezentacja Anglii w piłce nożnej nie zbojkotuje mistrzostw świata w Rosji", potwierdzając, że "w Rosji nie pojawią się jednak członkowie rodziny królewskiej i rządu". Do mistrzostw jeszcze trochę czasu, a "sprawa Skripala" zastygła bez wyjaśnienia czegokolwiek, z odgórnie "stwierdzoną" odpowiedzialnością Rosji, i nie możemy być pewni, że nie nastąpi jednak ponowne rozniecenie ognia. Bojkot pozostaje więc jako straszak, natomiast niezależnie od tego czy nastąpi, już widzę to serdeczne przyjęcie reprezentacji Anglii i jej kibiców (bez względu na to, czy podzielają, czy nie szaleństwa swojego rządu) w Rosji...

Najważniejszą informacją ostatnich dni jest, wbrew tytułowi tekstu, nie zakup Patriotów przez MON, ale list 59 senatorów USA do premiera Morawieckiego w ciągle tej samej sprawie "odszkodowań" za mienie ofiar holokaustu, jakie ma zapłacić Polska. Tu już nawet nie potrzeba wymieniać tych senatorów - wszak to zasadnicza większość spośród 100 osobowej wyższej izby Kongresu. Dlaczego jest to sprawa najważniejsza? Bo dotyczy nas wszystkich, nie tylko obecnie żyjących, ale i naszych dzieci. Jest wielką naiwnością myślenie, że strona amerykańsko-żydowska odpuści tę sprawę w ogóle, a zwłaszcza na skutek np. nowelizacji ustawy o IPN. Nie ma takiej opcji. Sprawa będzie powracać jak nowotwór, do skutku, oby nie z finałem typowym dla tej nieuleczalnej choroby. Polska, co należy jeszcze raz podkreślić, sama pogarsza swoją sytuację, negując legalność PRL i w sposób ocierający się o groteskę podkreślając swoje szczere oddanie USA i bezalternatywność sojuszu z Jankesami. Tak, jak należało się spodziewać, awantura sprowokowana nowelizacją ustawy o IPN, która pokazała nam miejsce jakie zajmujemy w świecie anglosasko-żydowskim, w niczym nie zmieniła spojrzenia polskiej klasy rządzącej na ten sojusz i jego głębokość. Przeciwnie, nastąpiło głośne propagandowe poparcie brytyjskiej prowokacji ze Skripalem oraz poświadczenie pełnego oddania USA, m.in. poprzez podpisanie umowy o zakup dwóch baterii Patriotów. A im głębszy sojusz z USA, im większe swego rodzaju uzależnienie od Amerykanów także w dziedzinie technologii wojskowej, tym prostsza droga dla lobby żydowskiego w USA do szantażowania Polski i ostatecznego wymuszenia zapłaty odszkodowań ofiarom (a raczej głównie "ofiarom" na zasadzie krwi) przez faktycznie największą ofiarę II wojny światowej, czyli państwo polskie. Jednak dla PiS, dla którego najważniejszych ideologów USA jest przedmiotem swoistego kultu, wykonanie koniecznych z polskiego punktu widzenia w tej sytuacji działań, jest całkowicie nie do pomyślenia. I nie mówię tu o jakimś zrywaniu czy zamrażaniu sojuszu z USA, bo to byłoby podejściem skrajnie nierealistycznym, wręcz fantastycznym, lecz o dodaniu do niego mocnych akcentów w postaci umów z innymi uczestnikami NATO. Oczywiście ideałem byłoby odbudowanie i postawienie w znacznie wyższym stopniu niż dotychczas, na polską myśl techniczno-wojskową, ale wobec degrengolady przemysłu zbrojeniowego nie da się tego osiągnąć od razu. Ale można "zdywersyfikować" nasz udział w NATO. O wiele rozsądniejszym od ślepego brnięcia w uzależnienie od USA, byłoby dokonywanie zakupów zasadniczego uzbrojenia w różnych krajach, we Francji, Szwecji itp. W tym kontekście należy widzieć przede wszystkim sprawę Patriotów.

Przedstawiam dziś PT Czytelnikom skan tekstu z Biuletynu Stronnictwa Narodowego nr 2 z 1990 r. traktującego o odrodzeniu Stronnictwa Narodowego w Łodzi. Kto chce zobaczyć stronę w wielkości pozwalającej przeczytać tekst, niech kliknie na zdjęcie.

Pamiętam ten zjazd. A może nie ten? Do tej pory łączyłem to wydarzenie w pamięci z rokiem 1990, ale może to było jednak w listopadzie 1989 r. albo w 1990 r. był drugi zjazd łódzki z udziałem tych samych władz.

W kolejną rocznicę śmierci wielkiego Polaka prezentujemy kilka ilustracji związanych z Jego życiem i śmiercią.

W Polsce udzielnie panuje odmóżdżenie, tymczasem w Banderlandii, zwanej Ukrainą, którą nadal wielbią i będą wielbić, bez względu na wszystko, polscy psycho-politycy, bez zmian. Pod parasolem amerykańsko-syjonistycznym rozwija się bez przeszkód kult krwawych zbrodniarzy z OUN/UPA ze Stepanem Banderą i Romanem Szuchewyczem na czele. Nowy rok dziesiątki tysięcy Ukraińców powitało marszami ku czci 109 rocznicy urodzin patologicznego zbrodniarza Bandery. Maszerowano m.in. w Kijowie, Lwowie, Odessie, Równem. Polska ponosi permanentną klęskę na kierunku ukraińskim. Ostatnio prezydent Duda skompromitował się, kiedy podczas wizyty w Kijowie nie załatwił nic w sprawie zablokowanych przez Ukrainę ekshumacji na Wołyniu, Poroszenko zbył go nie zobowiązującym gderaniem, a ten i tak poszedł składać kwiaty ofiarom NKWD. Cała polska klasa polityczna ma psychozę maniakalną na punkcie Ukrainy, post-Unia Wolności, KOD i PO wielbią Ukrainę jak rodzoną matkę. Ale największą porażką jest hańba polskiej prawicy, której zwoje mózgowe wyparowały i zostały zastąpione rusofobią o konsystencji zlasowanego w słońcu krowiego placka. I jeszcze bezczelnie kłamią, że uzyskają to czy tamto i od czasu do czasu robią groźną minę a'la Waszczykowski. Prawda wygląda tymczasem tak, że Banderlandia istnieje, bo tak chce USA. Bez parasola ochronnego amerykańskich służb i neokonserwatystów, i generalnie lobby żydowskiego, (który zresztą trwa od 1945 r.) żadni banderowcy nie mogliby zaistnieć, a już absolutną niemożliwością byłaby ich państwowa gloryfikacja na Ukrainie i kult największych zbrodniarzy wpajany najmłodszym. Jest to wyraz woli USA. Inaczej oczywiści naziści jak Bandera, Szuchewycz, Kłym Sawur i gromada innych wraz z ich organizacyjnym pomiotem, zostaliby zepchnięci do właściwego sobie miejsca przez to samo USA - do dołu kloacznego. I niech nasze marionetki nie twierdzą, że coś zrobią. Zrobią tyle, na ile pozwoli im hegemon zza oceanu. Poza tym będą tylko minami kupować pozostałych jeszcze przy życiu kresowiaków, pragnących wierzyć, że wreszcie, że oni, ten rząd, patrioci i co tam kto jeszcze wymyśli. Dramat i pragnienie tych ludzi idzie niestety w parze z naiwnością... A tymczasem p. Waszczykowski robi miny, inni opowiadają bajki, ale nikt nie odwołał do tej pory nad wyraz szkodliwych uroczystych deklaracji Sejmu i Prezydenta RP o bezalternatywnym popieraniu Ukrainy.

Popatrzmy jak wygląda prawdziwa Ukraina, jak młodzi i dzieci nasiąkają jadem nienawiści...

Na zdjęciu: część redakcji JN z przyjaciółmi na opłatku w redakcji "Myśli Polskiej". Od lewej: Ireneusz Lisiak, Zbigniew Lipiński (nieco zasłonięty), Andrzej Szczęśniak (u góry), Marzena Zawodzińska, Magdalena Ziętek-Wielomska, prof. Anna Raźny, Jan Engelgard (u góry), Maciej Motas (w kucki), Zbigniew Okorski, prof. Adam Wielomski, Adam Śmiech (w kucki), Michał Miłosz.

Lewicowy tygodnik "Przegląd" (red. nacz. Jerzy Domański) stanowi na polskim rynku prasowym ważną wartość. Reprezentuje stanowisko (i środowisko), które można by określić w sposób następujący: historycznie nawiązuje do lewicy PRL-owskiej, dzieląc jej oceny historii Polski i samej PRL, tj. odrzuca "prawicowe" potępienie w czambuł, widzi wiele (więcej) pozytywów tego okresu, domaga się jego rzetelnej oceny, występuje przeciwko narzucanemu w ostatnich latach kultowi żołnierzy wyklętych itd. W dziedzinie polityki bieżącej prezentuje tradycyjnie lewicowe stanowisko w sprawach gospodarczo-ekonomiczno-społecznych (rola państwa w gospodarce, system świadczeń itp.), w polityce zagranicznej widzi miejsce Polski w Unii Europejskiej, krytykuje USA, rusofobię, polskie zaangażowanie na Ukrainie itp., zaś w sprawach moralno-obyczajowych skłania się ku modnym obecnie nowoczesnym trendom zmierzającym do przekształcenia tradycyjnych pojęć o rodzinie i roli płci. W tym ostatnim aspekcie nie znajdziemy wspólnego języka ze środowiskiem "Przeglądu", niemniej w pozostałych, dialog, a nawet w niektórych sprawach pełna zgoda, są jak najbardziej możliwe. I ważne, bo Polacy powinni ze sobą rozmawiać, a nie tylko kłócić i nienawidzić. Szczególnie zasłużony jest "Przegląd" i osobiście red. Domański dla sprawy wyświetlenia ludobójstwa nacjonalistów ukraińskich dokonanego na Polakach i innych nacjach na Kresach Płd.Wsch. II RP. Stanowisko "Przeglądu" jest tu tożsame i, z naszego punktu widzenia, uzupełnia działania endeckie. Stosunek gazety do ruchu narodowego jest konsekwencją zarówno, z jednej strony, historycznych ocen, raz słusznych, ale też czasami głęboko niesłusznych dla endecji i będących wyrazem zaślepienia i apriorycznej niechęci, z drugiej, przynajmniej u niektórych publicystów, chęci do zachowania w tej sprawie obiektywizmu. Tak, jak ważne jest, co o Polsce piszą i mówią na świecie, tak ważne dla nas endeków jest, co inni myślą o nas. Prezentowany tu fragment artykułu (zachęcam do przeczytania całości) p. Jakuba Woroncowa zaliczam do drugiej kategorii, tj. tych, które dążą do obiektywizmu w ukazaniu nawet przeciwnika ideowego. Wstępne spostrzeżenia autora, z którymi możemy zapoznać się w poniższym fragmencie, są z pewnością słuszne. W innym artykule w tym samym numerze "Przeglądu" mamy do czynienia raczej z sytuacją pierwszą - z powielaniem uprzedzeń jednego autora (tu - prof. Szymona Rudnickiego), podczas gdy literatura, także PRL-owska na temat endecji i to obiektywna i podana na spokojnie, jest całkiem bogata.

W ostatnich dniach obserwowaliśmy obchody 150 rocznicy urodzin wielkiego szkodnika sprawy polskiej - Józefa Piłsudskiego. Piłsudski jest bożyszczem polskiej "prawicy", która definiuje się poprzez nienawiść do każdej Rosji oraz myślenie kategoriami "wszystko albo nic", a co za tym idzie, popiera pozycję straceńczą w polityce. Źródła polskiej "prawicy" zapatrzonej w Piłsudskiego tkwią w ruchu rewolucyjnym, bliskim w wielu płaszczyznach marksizmowi. Piłsudski to tradycja zamachów terrorystycznych dokonywanych dla zasilenia partyjnej kasy kosztem polskich robotników i przedsiębiorców, to także tradycja skrytobójstw i wysługiwania się obcym za pieniądze. W czasie I wojny światowej Pierwsza Kadrowa miała wywołać powstanie w Kongresówce, zgodnie z niemieckim planem doprowadzenia do wycofania się Rosji z wojny. W 1918 r. Piłsudski został przywieziony do Warszawy przez Niemców dla zabezpieczenia ich interesów na wschodzie. W marcu 1920 wystąpił do samego siebie o nadanie stopnia nie marszałka, ale "Pierwszego Marszałka Polski", co następnie zaakceptował, chociaż nie wygrał żadnej większej bitwy ani wojny. Był to jeden z najbardziej jaskrawych wyrazów jego chorobliwej megalomanii, która zaowocowała później kultem jego osoby i nawet ustawą o ochronie jego czci.Rozpętał awanturę kijowską, a w czasie Bitwy Warszawskiej zrezygnował ze swych funkcji i znalazł czas na wizytę u konkubiny i udział w chrzcie. Przypisał jednak zwycięstwo i chwałę sobie, a po maju prześladował rzeczywiście zasłużonych dla zwycięstwa generałów. Ślepo oddani mu zausznicy zamordowali jednego z generałów - Włodzimierza Zagórskiego. W maju 1926 r. drogą zamachu stanu obalił faktycznie prawicowy rząd ludowo-narodowy Witosa mając poparcie szerokiego obozu lewicy i masonerii. Ponosi w związku z tym odpowiedzialność za 379 ofiar śmiertelnych i 920 rannych. Wprowadził system rządów quasi-dyktatorski z nim samym, jako ostateczną instancją. W sposób niespotykany w historii usankcjonował polityczne kumoterstwo, rządy kliki, instytucję nieznanych sprawców itd. Z jego hasła o "zaplutym karle" endeckim skorzystali po wojnie komuniści.Swoim upodobaniem do wulgaryzmów obniżył poziom polskiej klasy politycznej. Za jego rządów doszło do hańby Brześcia i Berezy, gdzie wsadzano bez sądu, znęcając się psychicznie i fizycznie nad więźniami. Na koniec życia jego zausznicy przygotowali konstytucję, która miała mu dać władzę monarchy. Wprowadzała formalnie ustrój totalistyczny, w którym rządy, na skutek wprowadzonego systemu wyborczego, mogła sprawować tylko klika piłsudczyków. Nieszczęściem dla Polski jest to, że ten człowiek odznaczający się wielką siłą woli i potężną mocą wpływu niemal hipnotycznego, stał się dla milionów Polaków, na skutek wieloletniej propagandy uderzającej w najczulsze punkty polskiego sentymentalnego i uczuciowego charakteru, niepodlegającym krytyce bohaterem i idolem o rysie niemal boskim.