11.12 znów byliśmy na UW, gdzie tym razem odbyła sie promocja książki prof. Andrzeja Walickiego "O Rosji inaczej". Gospodarzem był prof. Andrzej Wierzbicki, na temat książki mówili przedstawiciel wydawcy, red. Paweł Dybicz z "Przeglądu", prof. Janusz Dobieszewski i prof. Paweł Kozłowski, który przybliżył niepublikowane w książce i uzupełniające ją poglądy prof. Walickiego wyrażone m.in. podczas prywatnych rozmów pomiędzy nimi. Obecni byli także m.in. prof. Andrzej Czarnocki, prof. Stanisław Bieleń, prof. Andrzej Werblan i dr Mateusz Piskorski. Na kanwie poglądów prof. Andrzeja Walickiego, który był nieobecny ze względu na stan zdrowia (reprezentowała Go Żona), dyskutowano o polskiej rusofobii, jej przyczynach, o zagrożeniach wynikających z rusofobicznej polityki bieżącej i historycznej Polski i o propozycjach na przyszłość. Prof. Bieleń krótko zaprezentował również niedawno wydaną, szóstą już z kolei, książkę prof. Witolda Modzelewskiego z cyklu "Polska-Rosja". Prof. Andrzej Werblan, senior lewicy spod znaku PPS i PZPR, wieloletni działacz polityczny, ideolog i historyk, w swoim wystąpieniu powoływał się na realizm Dmowskiego z czasów jego akcji w 1930 r. przeciwko idei tzw. wyprawy komiwojażera na Rosję. Generalnie rzecz biorąc, zebranych łączył racjonalny stosunek do rzeczywistości i postulat odrzucenia obecnej polityki Polski (w wydaniu zarówno PiS jak i opozycji, dzielących ze sobą rusofobiczne nastawienie) na rzecz realizmu politycznego. Moim skromnym zdaniem w takim postawieniu sprawy istnieje niewykorzystany potencjał. Odkładając na bok niszczące, dzielące i nie przynoszące żadnego skutku pozytywnego spory z dziedziny moralno-obyczajowej, można stworzyć platformę porozumienia ludzi różnych idei i poglądów, która mogłaby posłużyć do przekonania Polaków do zmiany szkodliwej, pełnej mitów i niebezpiecznych aksjomatów, polityki zagranicznej Polski, tj. w praktyce do zanegowania bieżącej, postsolidarnościowej tzw. elity politycznej różnej maści. Polska nie jest i nie będzie mocarstwem, ale jest średniej wielkości państwem o dużych, niemal niewykorzystywanych możliwościach, co w dużej mierze wynika z głębokiego zaangażowania w archaiczny układ amerykańsko-atlantycki.Jesteśmy niewolnikami już nie naszego położenia geograficznego, ale bezalternatywnych wyborów politycznych i zwietrzałych aksjomatów zbudowanych na najczystszej mitomanii. Są ludzie, którzy mogliby taką platformę tworzyć. Patronat (symboliczny, ale ważny) tak wybitnego jak prof. Andrzej Walicki wydaje się naturalny. Są profesorowie, którzy nie boją się głosić poglądów odmiennych od obowiązujących, I wielu, wielu innych.

Kiedy przeczytałam wiadomość o śmierci Romualda Koperskiego, w pierwszej chwili pomyślałam, że to niemożliwe. Jak to? Przecież jeszcze w maju z Nim rozmawiałam, przecież 64 lata to nie czas na umieranie! Może to pomyłka, nieporozumienie albo fałszywka. Ale jednak. Człowiek, który pokonał Syberię, pokonał ocean, nie pokonał choroby...


Romuald Koperski - podróżnik, przewodnik po Syberii, pionier wypraw samochodowych po rozległych terenach Syberii, pilot samolotowy I klasy, pisarz, dziennikarz reportażysta, fotograf, myśliwy, nurek oraz muzyk pianista. Rekrodzista Guinnessa - czytamy na okładce książki "Pojedynek z Syberią", będącej relacją z jednej z Jego szalonych ekspedycji - z Zurychu przez Syberię do Nowego Jorku. Kiedy na granicy rosyjskiej Romuald Koperski mówił żołnierzom, że jedzie do Nowego Jorku, ci śmiali się, że ma dobre poczucie humoru, ale słabo zna geografię. Tak naprawdę każda z Jego wypraw mogła się skończyć źle. I te przez Syberię, i ta łodzią wiosłową przez Ocean Atlantycki (3 tys, mil morskich!), i trwający 58 dni lot Warszawa - Tokio - Warszawa, który odbył kilka miesięcy temu, upamiętniając historyczny przelot Bolesława Orlińskiego z 1926 roku. 

O tej śmierci powinny mówić wszystkie media, a nie tylko Internet i Radio Gdańsk. Dlaczego nic nie słychać w publicznej telewizji? Pytanie oczywiście retoryczne - nie można mówić o człowieku, który tyle zrobił dla walki z rusofobią, dla poprawy wizerunku Polski w Rosji i Rosji w Polsce. W tym celu w 2011 roku założył fundację swojego imienia, ten cel miał na uwadze pisząc swoje książki. Pomagał też dzieciom i młodzieży polskiego pochodzenia, mieszkającym na Syberii, finansując im wakacje w Polsce oraz organizując akcję "Okulary dla Syberii". Sam był najlepszym naszym ambasadorem w Rosji.

Teraz wyruszył w swoją ostatnią podróż. Zostały mi po Nim dwie pamiątki. Zdjęcie oraz piękna, napisana nieco na wyrost, dedykacja w książce "Pojedynek z Syberią". Zostanie też pamięć w sercach czytelników Jego książek, ludzi, którzy w jakikolwiek sposób się z Nim zetknęli. Tego nie zniszczy żadna propaganda. 

Stanisław Bieleń

Homines, dum docent, discunt

Jako nauczyciela akademickiego trapią mnie podobne problemy, jak nauczycieli szkół podstawowych i średnich. Martwi mnie stan systemu szkolnictwa i edukacji w naszym kraju, skutki nieprzemyślanych reform, które tak naprawdę odczujemy dopiero za jakię czas. Bo przecież nie chodzi tylko o bieżącą organizację i obniżanie standardów zawodu nauczycielskiego, ale także szkody, jakie powstają w umysłach młodych ludzi, których nie da się łatwo naprawić.

Jako nauczyciela martwi mnie postępująca ideologizacja życia szkoły w Polsce. A przecież szkoły publiczne - od podstawowych po wyższe - nie powinny być ani lewicowe, ani prawicowe, ani religijne, ani ateistyczne. Powinny być neutralne światopoglądowo. Tylko wtedy będą mogły realizować misję profesjonalnego kształcenia i poszukiwania prawdy. Ich neutralność Światopoglądowa wcale nie musi być sprzeczna z nowocześnie pojmowanym patriotyzmem.

Polska szkoła jest obciążona nie tylko ideologią, ale i polityką historyczną. Jerzy Giedroyć, redaktor i wydawca paryskiej "Kultury" mawiał, że Polską rządzą dwie trumny - Piłsudskiego i Dmowskiego. Nie było w tej metaforze przesady. Martyrologia i heroizacja historii stały się podstawą edukacji historycznej. Zamiast dostrzegania złożoności zjawisk i procesów historycznych, dokonuje się uproszczeń, manipulacji i zafałszowań. Najlepiej widać to na przykładzie historii Polski Ludowej. Nawet pokolenia urodzone i wykształcone w tamtej epoce mają problem z własną tożsamością. Wypowiedzi polityków i większości mediów rażą swoją ahistorycznością, prowincjonalnym zacietrzewieniem i chęcią wymazania tamtego czasu. Najwyżsi funkcjonariusze państwowi oświadczają, że w latach 50. czy 60. ub. wieku Polski jako państwa nie było.

W najbli?sz? niedziel? odb?d? si? w Polsce wybory parlamentarne. B?d? to jedne z najsmutniejszych wyborów od czasu zmian politycznych w Polsce w 1989 r. Przyczyny s? dwie:
- po pierwsze, malej?cy poziom my?lenia politycznego, mo?na powiedzie?, malej?cy stopie? politycznego ucywilizowania, a jeszcze inaczej mówi?c, zwyczajnego orientowania si?, o co w polityce chodzi, czego si? od polityki i polityków oczekuje, jakie wi??e si? nadzieje. Dzisiaj dominuje postawa, w której rozumieniu pa?stwo jest odr?bnym od obywateli podmiotem, posiadaj?cym w?adz? i pieni?dze, które mo?e dowolnie rozdysponowa?, a skoro tak, rozdysponuje je lepiej wobec swoich, ale i wobec potulnych. Taki sposób my?lenia o pa?stwie sta? si? przyczynkiem do bardzo silnie rosn?cej grupy zwolenników tzw. pa?stwa opieku?czego, gdzie w zamian za swego rodzaju bezpiecze?stwo socjalne i osobiste, ludzie domy?lnie zgadzaj? si? na wszechw?adz? pa?stwa i ograniczenie ró?nych wolno?ci i praw. Nie jest to naturalnie wymys? polski. To odbicie tendencji panuj?cych w mniejszym lub wi?kszym stopniu na tzw. Zachodzie, ale i winnych cz??ciach ?wiata. Wyt?umaczenie tego jest proste – ludzie generalnie chc? ?y? mi?o i przyjemnie, nie wysila? si? ani fizycznie, ani umys?owo, za? kwestie takie jak wolno??, prawa cz?owiekowi przys?uguj?ce itp., stanowi? dla tych nich czyst? abstrakcj?. Tymczasem ?wiadomy naród musi by? narodem ludzi aktywnych i to aktywnych nie tylko i nie przede wszystkim w celu doznawania przyjemno?ci. W ?wiadomym narodzie ludzie zdolni do pracy powinni pracowa?, pomna?a? dobra, nie za? ?y? w b?ogiej bezmy?lno?ci, pozostawiaj?c wa?ne sprawy wszechmocnemu pa?stwu. ?wiadomy naród to naród – w jak najwi?kszym stopniu – w?a?cicieli, gdy? w?asno?? uczy odpowiedzialno?ci, przezorno?ci, planowo?ci, jednocze?nie za? eliminuje nieodpowiedzialnych. W sposób oczywisty w obecnym czasie nie mamy do czynienia z takim narodem. Mamy do czynienia z gnu?n? mas?, która najch?tniej wyci?gn??a by r?k? po wszystko, nie robi?c nic, i która przypomina sobie o wi?zach narodowych najcz??ciej przy okazji wydarze? sportowych. W takiej masie trudno szuka?, a jeszcze trudniej znale?? ?lady my?lenia politycznego. Raz jeszcze podkre?lam – to nie jest jaki? szczególnie polski problem. To problem narodów cywilizacji bia?ego cz?owieka, którym generalnie brakuje jakiejkolwiek ?wiadomo?ci czegokolwiek poza hedonistycznie rozumian? przyjemno?ci?.

27 czerwca, w przeddzie? setnej rocznicy podpisania traktatu wersalskiego, Klub imienia Romana Dmowskiego wraz z Klubem Edukacji Spo?ecznej ProPolonia zorganizowa? w ?odzi uroczysto?ci upami?tniaj?ce to wydarzenie. W pi?tek 28.06 mogli?my zaobserwowa?, jak dalece wspó?czesne pa?stwo polskie pogardza najwa?niejsza dla swojej historii Konferencj?, która mia?a o wiele wi?ksze znaczenie ni? 11 listopada. Zamiast oddania czci i szacunku prawdziwym bohaterom niepodleg?o?ci i prawdziwym sojusznikom, Polska i polskie instytucje odpowiedzialne za polityk? historyczn? ?yj? mitomani? i t? mitomani? w sposób wysoce szkodliwy propaguj? przy u?yciu wyj?tkowo prymitywnej propagandy. 28 czerwca 2019 r. "prawicowa" w?adza i "prawicowa" telewizja milcza?y o Wersalu. Za to powtarza?y brednie o rzekomym powstaniu w Poznaniu w 1956 r.