Political Correctness (PC), czyli tzw. polityczna poprawność już kilka dekad temu stała się hasłem i postulatem o fundamentalnym znaczeniu dla przekształcającej gruntownie postchrzescijański świat Zachodu rewolucji cywilizacyjnej i dla Nowej Lewicy, nurtu ideologicznego, który zniszczył tradycyjną lewicę z jej pryncypiami. Mając, podobnie jak inne idee tej rewolucji, oficjalnie jak najbardziej słuszne założenia o wyeliminowaniu z komunikacji międzyludzkiej słów i wyrażeń obraźliwych, sprawiających komuś przykrość, PC stała się szybko karykaturą samej siebie i współczesną cenzurą. Nie tylko cenzuruje jednak teraźniejszość, ale wzięła się za przeszłość. Wg bieżących kryteriów wykreśla ludzi, wydarzenia, obyczaje itp. z historii, a w niektórych sytuacjach nadpisuje je nową, zmanipulowaną treścią. Celem ataku jest Zachód – domena ludzi białych - i jego cywilizacja, z jej historią, religią, tradycjami. Metodą – odrzucenie podstawy nauk historycznych – poznania i zrozumienia kontekstu epoki, którą się opisuje. Stosując współczesne rewolucyjne pryncypia dokonuje się potępienia przeszłości i napiętnowania poczuciem winy obecnie żyjących. Skutkuje to wytworzeniem u ludzi białych postawy samoodrzucenia, nienawiści do samych siebie, poczucia pustki ideologicznej i tożsamościowej – bo co prawda stoi za nami bogata historia, ale została ona potępiona, zatem przestajemy wiedzieć kim jesteśmy, do czego mamy się odwoływać itd. Pod pręgierzem „poprawności” stajemy się tabula rasa, którą zapisuje się nowymi ideami. Rozszalała na zachodzie Zachodu PC jest ochoczo przenoszona na grunt polski przez adeptów Neo-Lewicy znad Wisły.

Polecam mój tekst o Nowym Jedwabnym Szlaku w kontekście uwarunkowań geopolitycznych Europy Środkowo-Wschodniej:

https://myslpolska.info/2021/02/27/el-dorado-pod-bokiem/

Często ludzie, i to dobrzy polscy patrioci, nie rozumieją istoty naszego – endeckiego konfliktu z piłsudczykami. Nastawieni koncyliacyjnie, mówią - przecież i oni i wy kochacie Polskę, przecież spory sprzed 100 lat nie mogą ciągle dzielić, przecież wspólnie przeżywaliśmy prześladowania komunizmu itp. itd. Tłumaczenie na przykładach zakłamanego mitu Piłsudskiego, Bitwy Warszawskiej, kwestii odzyskania niepodległości, czy wreszcie zamachu stanu Piłsudskiego na rząd niepodległej RP i to rząd ludowo-narodowy, prześladowań, Brześcia, Berezy, klęski wrześniowej, to wszystko niektórych nie przekonuje. A zwłaszcza tych, którzy żyją w oparach ideologii powstańczej i wielbią powstanie warszawskie oraz wyklętych. Tymczasem nie chodzi tak naprawdę o te wszystkie partykularne przykłady, ale o stosunek do spraw zasadniczych, o stosunek do walki o Polskę, o ocenę, co w tej walce było mądre, a co nie tylko głupie, ale beznadziejnie nonsensowne i przyniosło, miast zwycięstwa, miast poprawienia losu Polaków, przeciwnie, klęskę jeszcze większą w imię zbrodniczej (choćby była podparta najgorętszym uczuciem patriotycznym) ideologii „wszystko albo nic”, której realizacja odpowiada za nasze największe klęski w historii, z klęskowymi powstaniami na czele.

Dlatego cenne jest, kiedy ktoś z obozu romantycznego/niepodległościowego/piłsudczykowskiego nas wyręcza w tłumaczeniu tego negatywnego fenomenu polskiego destrukcyjnego patriotyzmu, czyniąc to, nadto bez intencji. Tym kimś był ostatnio sam Prezydent RP, który raczył wypowiedzieć się podczas uroczystości Dnia Podchorążego w 190 rocznicę powstania listopadowego, 29 listopada b.r.

Jest to w istocie wykład czystej ideologii „wszystko albo nic”, powstańczej, romantycznej, wsparty tu i ówdzie mniejszymi kłamstwami o Piłsudskim.

Odpowiedzi na pytania dla Euroazjatyckiego Klubu Analitycznego:

1.Stosunki z Rosją i EAUG? W grudniu w rozmowach Ławrow-Borrel omówiono możliwość dialogu UE-EAUG. Czy całkowicie popadł w zapomnienie, czy jest możliwość powrotu do tematu w takiej czy innej formie?

Na chwilę obecną nie widzę możliwości dialogu pomiędzy UE a EAUG (EAES Евразийский экономический союз – EAEU Eurasian Economic Union – Euroazjatycka Unia Gospodarcza). Wynika to z permanentnie napiętych stosunków pomiędzy Unią Europejską a najważniejszym podmiotem Unii Eurazjatyckiej, czyli Rosją. Polityka sankcji UE, trwająca nieprzerwanie od 2014 r. i drugiego Majdanu w Kijowie, pomimo zauważalnych odmiennych głosów wewnątrz UE i wewnątrz poszczególnych krajów, w praktyce wyklucza współpracę pomiędzy Uniami.

2.Plany polityki europejskiej wobec Białorusi. Prawdopodobieństwo nowych sankcji, poziom i formy poparcia dla opozycji.

W gruncie rzeczy trudno mówić o polityce europejskiej w sensie wspólnej polityki UE, a to dlatego, że Unia Europejska boi się przyjąć rolę samodzielnego podmiotu i prowadzi jałową i nieskuteczną politykę negatywną wobec wschodu, czyli głównie Rosji i Białorusi. Jeśli chodzi o najbliższe posunięcia wobec samej Białorusi, trzeba pamiętać o kilku sprawach.

Na trzy dni przed formalnym wyborem prezydenta Stanów Zjednoczonych prze Kolegium Elektorów (14.12.20 r.), upadła ostatnia nadzieja Donalda Trumpa na odwrócenie wyników wyborów prezydenckich w drodze prawnej. Sąd Najwyższy USA odrzucił wniosek prokuratora generalnego Teksasu Kena Paxtona, poparty przez 18 prokuratorów generalnych z innych stanów oraz 126 kongresmenów o nieuwzględnianie podczas głosowania Kolegium Elektorów głosów Georgii, Michigan, Pensylwanii oraz Wisconsin, gdzie wygrał Biden. Biorąc pod uwagę, że jak pisałem w poprzednim tekście, wolta elektorów nigdy dotąd nie doprowadziła do zmiany wyniku wyborów i to głównie dlatego, że miała charakter marginalny. Trudno spodziewać się, aby demokratyczni elektorzy nie zagłosowali na Bidena i przerzucili nagle swoje głosy na Trumpa, bądź na innych, mniejszościowych kandydatów. Zatem, jeżeli nie dojdzie do zamachu stanu (ani nie ma takiej tradycji w USA, ani Trump nie posiada „armat”), to decyzja Kolegium Elektorów będzie na korzyść Bidena. Następnie, 6 stycznia przyjmie ją Kongres (choć – patrz niżej), a 20 stycznia 2021 r. Joe Biden zostanie zaprzysiężony.

Cala sytuacja związana z ostatnimi wyborami prezydenckimi w USA musi powodować refleksję – jak to się stało, że w państwie będącym pierwowzorem i kolebką nowoczesnej demokracji, nie ma procedur, ani instytucji chroniących państwo, wyborców, ale przede wszystkim system rządów, przed patologiami, które miały bez wątpienia miejsce w procesie samego głosowania. Nie ulega wątpliwości, że większość ze wskazywanych przez sztab Trumpa wypadków, stanowiłoby podstawę do zakwestionowania wyborów nie tylko w Polsce, czy krajach Europy Zachodniej, ale i w wielu innych, znacznie mniej „demokratycznie doświadczonych” krajach świata. Problem w USA polega na tym, że oskarżenia o fałszerstwa wyborcze kierowane do Bidena i Demokratów przez Trumpa i jego sztab, w większości wypadków, jak się wydaje, dobrze uzasadnione i uwiarygodnione, nie zostały w żaden sposób zweryfikowane i jako takie, nie mogły stanowić powodu dla podważenia wyniku wyborów. I o ile nie zdecydowały o niczym w sensie formalno-prawnym, pozostaną w ludziach, przede wszystkim pośród wyborców Trumpa, jako tzw. common sense (wiedza powszechnie uświadomiona), a to będzie rzutować i na postrzeganie Bidena jako prezydenta wewnątrz Stanów, jak i na utrwalanie podziałów w społeczeństwie amerykańskim.

Emocje związane z procesem wyborczym w Stanach Zjednoczonych przeszły w fazę delikatnego uspokojenia, aczkolwiek na ogólnie wysokim poziomie emocji w stanach średnich. Porażki Trumpa w sądach stanowych, a także potwierdzenie jego przegranej pomimo przeliczenia głosów (Georgia), spowodowały, że nie wydaje się być on już tak przekonanym o możliwości odwrócenia wyniku wyborów w sposób – nazwijmy to – cywilizowany. Praktycznie nierealne, choć teoretycznie możliwe, jest zagłosowanie elektorów wbrew wynikom powszechnego głosowania, w którym Biden uzyskał dość dużą przewagę uzyskując 306 głosów elektorskich, podczas gdy do wygranej wymagane jest 270. Większość elektorów składa przysięgę, zobowiązując się do głosowania na określonego kandydata, w 32 stanach sprzeniewierzenie się przysiędze jest karane, a ponadto w historii większość tego typu przypadków sprowadzała się do głosowania na kandydatów mniejszościowych. Można też powątpiewać, czy sukcesem Trumpa zakończy się ewentualne wystąpienie do Sądu Najwyższego. Do tej pory Sąd Najwyższy decydował tylko raz, w 2000 r., kiedy Al Gore przegrał na Florydzie różnicą ledwie 537 głosów przy 6 milionach głosujących. Zarządzono wówczas ponowne liczenie głosów, sprawa trafiła do SN, który zdecydował o przerwaniu liczenia i tym samym zdecydował na korzyść Georga W. Busha.

Joe Biden, a właściwie Joseph Robinette Biden Jr. ur. w 1942 r. w rodzinie katolickiej, wiceprezydent USA za kadencji Baracka Obamy (2009-2017) i obecny kandydat Demokratów do fotelu prezydenta USA z widokami na zwycięstwo, jest postacią wysoce kontrowersyjną.

Katolik, z rodzinną historią, której trudno coś zarzucić, naznaczoną osobistą tragedią, kiedy w 1972 r., będąc najmłodszym senatorem USA, stracił pierwszą żonę i córeczkę w wypadku samochodowym, a wiele lat później śmiercią syna na raka mózgu w 2015.

Obecnie ekipę najbliższych współpracowników Joe Bidena, a w przypadku zwycięstwa, zapewne zostaną oni mianowani na najważniejsze stanowiska w państwie, stanowią:

- Tony Blinken, ur. 1962, z rodziny żydowskiej, były zastępca Sekretarza Stanu i Doradcy ds. Bezpieczeństwa Narodowego, główny doradca w kwestiach polityki zagranicznej Bidena. Zbliżony do Roberta Kagana, czołowego neokonserwatysty.

- R. Nicholas Burns, ur. 1956, w przeszłości Podsekretarz Stanu i lobbysta Cohen Group, na rzecz przemysłu zbrojeniowego, zwolennik polityki agresji bezpośredniej USA, członek Atlantic Council i Council on Foreign Relations.

- Carlyn Reichel, pisała przemówienia Hillary Clinton, obecnie pisze Bidenowi.

- Colin Kahl, były Zastępca Doradcy prezydenta Obamy i Doradca ds. Bezpieczeństwa Narodowego wiceprezydenta Bidena, obecnie występuje jako ekspert od Iranu.

- Jake Sullivan, ur. 1976, był Doradcą ds. Bezpieczeństwa Narodowego wiceprezydenta Bidena.

- Aaron Keyak, pracował w Komitecie ds. Sądownictwa Izby Reprezentantów, jest jednym z dyrektorów National Jewish Democratic Council.

- Daniel Shapiro,ur. 1969, były ambasador USA w Izraelu.

Jeden z kolegów stwierdził kiedyś, odpowiadając na pytanie, który ruch narodowy jest prawdziwy, że ma on tyle odcieni, że trudno jest jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. W ujęciu praktycznym, jest to prawda. Ale swoiste pomieszanie z poplątaniem jakie istnieje w obozie narodowym sensu largo, jego wielowymiarowość i wręcz oczywiste ostre sprzeczności występujące pomiędzy rożnymi grupami, nie zwalniają nas od poszukiwania i tworzenia programu najbliższego dziedzictwu Dmowskiego. Dlatego też jestem całkowicie pewien tego, że kryteriami wg których ruch powinien być budowany, a różne środowiska odwołujące się nazwą bądź werbalnie do ruchu narodowego, oceniane, powinny być:

- realizm w polityce, wg wzoru, jak napisał kiedyś Marian Seyda, „idealizm myśli, realizm czynu”, zarówno wg samego Dmowskiego „Myśli nowoczesnego Polaka”, listu tegoż do Aleksandra Skarbka z 1919 r., który to list jest jednym z najwybitniejszych wykładów polityki polskiej, przede wszystkim zagranicznej, ale ze wszystkimi jej implikacjami wewnętrznymi, „Polityki polskiej i odbudowania państwa” i „Świata powojennego i Polski”, jak i wspomnianych przeze mnie w pierwszej części niniejszego tekstu endeków-realistów z okresu II w.św. i tuż po niej, czyli Stanisława Grabskiego, Bohdana Winiarskiego, Mariana Seydy, Zygmunta Wojciechowskiego i Bolesława Piaseckiego, do których dodać można także np. Komitet Legalizacyjny SN, prof. Stefana Dąbrowskiego, czy prof. Karola Stojanowskiego, na emigracji zaś m.in. środowisko „Horyzontów” i Jędrzeja Giertycha. Bardzo wiele istotnych wskazówek odnośnie realizmu politycznego i jego realizacji w praktyce zawarł w swoich publikacjach emigrant, prof. Adam Bromke.